อ่านจบไปอีกเล่ม เล่มนี้คนอวยกันมากๆ คิดดูแล้วก็น่าจะดีถ้าได้อ่านเล่มนี้ตั้งแต่ยังเป็นเด็ก
คนมีกรอบความคิดแบบตายตัวจะเชื่อในพรสวรรค์ หรือเชื่อว่าคนถูกกำหนดมามีขีดจำกัดตั้งแต่ต้น จึงเลือกทำสิ่งที่มั่นใจว่าทำได้เพื่อหลีกเลี่ยงความล้มเหลว เพราะไม่เชื่อว่าจะก้าวข้ามขีดจำกัดนั้นได้
คนมีกรอบคิดแบบพัฒนาได้จะมองว่าทุกอย่างที่ได้เจอเป็นโอกาสที่ดีที่จะได้ประสบการณ์และเรียนรู้ จึงมักเลือกที่จะเสี่ยง คิดดิ้นรนเอาตัวรอด สุดท้ายเลยก้าวข้ามขีดจำกัดที่มีอยู่ได้
กรอบความคิดที่ดีใช้กับทุกเรื่อง เรื่องเรียน เรื่องงาน เรื่องการเป็นผู้นำ เรื่องการเป็นพ่อแม่ เรื่องการเป็นลูก เรื่องการเป็นครู เรื่องการเป็นโค้ช หนังสือเล่มนี้ยกตัวอย่างไว้ครบ
ความเป็นจริงมันไม่ผิดที่ใครจะคิดแบบไหน ใครจะคิดยังไงมันก็เรื่องของเขา แต่ถ้าเลือกคิดแบบนั้นไปแล้วก็อย่าไปโวยวายกล่าวโทษคนอื่นเวลาผิดหวังก็พอ
เมื่อไหร่ที่รู้สึกชีวิตมีปัญหา สิ่งแรกที่น่าทำที่สุดคือกลับมาสังเกตวิธีการคิด แล้วก็ค่อยหาทางแก้กันต่อไป 🙂
ประโยคเด็ดที่ได้จากหนังสือเล่มนี้
- ผมแบ่งโลกออกเป็นโลกของคนที่ชอบเรียนรู้และของของคนที่ไม่ยอมเรียนรู้
- ความสำเป็นเรื่องของการเรียนรู้
- บ่ายเบี่ยง โกง และโทษคนอื่น ไม่ใช่สูตรแห่งความสำเร็จ
- จงใช้ชีวิตด้วยการแสดงหาคำติชมเชิงสร้างสรรค์
- มีเด็กฉลาดจำนวนมากที่ไม่ได้รับการเอาใจใส่ เพราะผู้คนประเมินศักยภาพการพัฒนาตัวเองของพวกเขาต่ำไป
- การมีจุดสนใจที่ชัดเจน ความพยายามอย่างเต็มที่ คลังกลยุทธ์ที่ไร้ขอบเขต พันธมิตรในการเรียนรู้
- พรสวรรค์ของดาวเด่นอาจช่วยให้ทีมชนะได้ก็จริง แต่การทำงานเป็นทีมต่างหากที่ช่วยให้เป็นแชมป์
- คนที่เต็มไปด้วยความหลงไหลและปรารถนาที่จะทำสิ่งต่างๆ ให้สำเร็จ
- ความห่วงใย ความเห็นอกเห็นใจ และการคำนึงถึงความรู้สึกของอีกฝ่าย คือสิ่งที่สำคัญอันดับแรกเสมอ
- พนักงานช่วยให้การเดินทางอันน่าทึ่งกลายเป็นเรื่องจริง
